3ο Μικρό Φεστιβάλ Αρχαίου Δράματος

Θέμα του 3o μικρού φεστιβάλ αρχαίου δράματος είναι ο «Δόλος». Όπως και τις προηγούμενες χρονιές, το φεστιβάλ πραγματοποιήθηκε στο Παλιό Ξυδάδικο στη Λεμεσό. Διοργανωτές ήταν το Κέντρο Παραστατικών Τεχνών ΜΙΤΟΣ, το Κυπριακό Κέντρο Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου, Ανοικτό Πανεπιστήμιο Κύπρου με τη στήριξη των Πολιτιστικών Υπηρεσιών του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού.

Ο ΔΟΛΟΣ
Ο δόλος συναντάται και ως έννοια και ως πράξη στα πλείστα από τα σωζόμενα έργα της δραματικής παραγωγής της αρχαιότητας. Οι τραγικοί ποιητές χτίζουν το μυθολογικό τους θέμα γύρω από το δόλο, ο οποίος τοποθετείται στο κέντρο της πλοκής, σχετίζεται με την τραγική ειρωνία και προάγει την περιπέτεια, δηλαδή την ανατροπή της πλοκής. Τα δραματικά πρόσωπα, είτε μηχανορραφούν είτε πέφτουν θύματα απάτης ή πλάνης, υποτάσσονται στις αναντίρρητες επιταγές της δίκης, η οποία οδηγεί τη δράση κατά τρόπο, πολλές φορές, αδιόρατο.

Πρόγραμμα

Γράμμα στον Ορέστη σκηνοθεσία Στέφανου Δρουσιώτη. Κρυμμένοι είναι οι Θεοί...πάνω σε στέμματα εχθρών, σκηνοθεσία Μάριου Ιωάννου.. Φιλοκτήτης: Σαν μια τραγωδία της ελληνικής αριστεράς, παραγωγή της ΕΘΑΛ για το Καλοκαίρι του 2013, εισήγηση από τον σκηνοθέτη Μηνά Τίγκιλη, Στις Πύλες του Άδη: σπουδή σε μια σκηνή των Βατράχων, σκηνοθεσία Μαγδαλένας Ζήρα. ΒΑΧΚΕΣ, Θεατρική ομάδα ΜΙΤΟΣ, Ζωντανή μουσική duble flutes και tablas με τους Ravi Saundankar και Jerome Desigaud. Ατρείδες, σκηνοθεσία Γιάννη Ιορδανίδη.

Συμπόσιο
Θεατρικό αναλόγιο πάνω στη Μήδεια του Ευριπίδη, Μια πιο σύγχρονη προσέγγιση ως προς την ανάγνωση. Καθοδήγηση Μαρίνος Ανωγυριάτης, Ανάγνωση Παντελίτσα Μαυρογιάννη, Θέατρο VERSUS. Δόλος και προφητεία στον Φιλοκτήτη του Σοφοκλή, Βάιος Λιαπής, Ο «δόλιος» Ευριπίδης της Μήδειας, Αντώνης Πετρίδης, Η ποιότητα του δόλου – «Αγαθός» και «Κακός» δόλος στις Βάκχες του Ευριπίδη Ράνια Ιακώβου, Ο Δόλος στο θέατρο του 18ου και 19ου αιώνα: τι είν’ αυτό που μας ενώνει, μας χωρίζει, μας πληγώνει; Ελλάδα Ευαγγέλου, Προβολή ταινίας αποτέλεσμα θεατρικών εργαστηρίων από τους μαθητές του Δικοινοτικού Γυμνασίου Αγίου Αντωνίου Λεμεσού πάνω στο Μύθο της Ελένης. ΔΟΛΟΣ; ΠΟΙΟΣ ΔΟΛΟΣ; Απόστολος Αποστολίδης
Πρακτικό σεμινάριο.
«Τρεις φωνές», Λούκας Βαλέβσκι

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ

Γράμμα στον Ορέστη. Του Ιάκωβου Καμπανέλη.
…μετά τη δολοφονία του Αγαμέμνονα, η Κλυταιμνήστρα γράφει ένα γράμμα στον Ορέστη, στην προσπάθειά της να δικαιολογηθεί….

Σκηνοθεσία: Στέφανος Δρουσιώτης, Μουσική: Maurice Ravel (Κονσέρτο για πιάνο σε Σολ Μείζονα, Adagio Assai) Umberto Giordano (απόσπασμα από την όπερα ‘Andrea Chénier’), Σκηνικά: Στέφανος Δρουσιώτης, Φωτισμοί: Στέφανος Δρουσιώτης/ Λούκας Βαλέβσκι, Επεξεργασία ήχου: Χάρης Νικολάου, Κατασκευή φωτιστικών: Πάμπος Ιωάννου, Τρισδιάστατη ανάπτυξη σκηνικού: Νικόλας Πετρίδης, Κατασκευή σκηνικού: Α/φοί Βασιλειάδη, Επί σκηνής: Μαρίνα Βρόντη και Αντρέας Παύλου.

*Η φιγούρα του Ορέστη στο έργο είναι μια σαφής αναφορά στο μικρό αγόρι από το Βλέμμα του Κωφού, Robert Wilson, 1981.

Κρυμμένοι είναι οι Θεοί… πάνω σε στέμματα εχθρών. Aποσπάσματα από τον Αγαμέμνονα του Αισχύλου, τις Βάκχες και τη Μήδεια του Ευριπίδη.

Είναι δώρο για μας  αυτή η ευκαιρία να καταθέσουμε, ως ερασιτεχνική ομάδα που ζει και εμπνέεται απο τη θάλασσα της Λεμεσού, μια σκυταλοδρομία θανάτου που ξεκινά απο τον ΑγΑμΕμΝοΝα του ΑΙΣΧΥΛΟΥ, συνεχίζει με ΒάΚχΕς του ΕΥΡΙΠΙΔΗ και καταλήγει στην ΜήΔεΙα και πάλι του ΕΥΡΙΠΙΔΗ.
Με αφορμή τον ΔΟΛΟ, που το Μικρό Φεστιβάλ έθεσε ως έννοια για διαπραγμάτευση, ερωτευτήκαμε  τρεις εικόνες που θέλουμε να αναγνώσουμε με την ψυχή, το σώμα και τη φωνή μας για σας.
Η Κλυταιμνήστρα υποδέχεται τον άντρα της Αγαμέμνονα. "Είναι και η θάλασσα και ποιος θα την αδειάσει" του λέει, και αυτός γελασμένος και γελαστός, πατά το  δόλιο κόκκινο χαλί και προχωρά. Εμείς γνωρίζουμε... Ακολουθεί ο δόλιος Πενθέας. Ντυμένος με πέπλο γυναικός, βλέπει δύο ήλιους στη Θήβα και δίνει την αιματηρή σκυτάλη στην Γλαύκη.... Και η Μήδεια θριαμβεύει.
Το τέλος το  φριχτό το γνωρίζαμε απο την αρχή μα δεν κάναμε τίποτα. Ίσως γιατί πήραμε για λίγο την ηδονική  ψευδαίσθηση πως είμαστε θεοί και γνωρίζουμε απο πριν τις μοίρες των θνητών και είναι αυτό βάλσαμο γλυκό για τη δική μας άγνωστη μοίρα... το δικό μας, αλοίμονο, κόκκινο χαλί.

Δραματουργία/ Σκηνοθεσία: Μάριος Ιωάννου, Σκηνικά/ Κοστούμια: Δήμητρα Γρηγορίου, Ήχος/ Φωτισμοί: Λούκας Βαλέβσκι, Μουσική επιμέλεια: Μάριος Ιωάννου, Φωτογραφία: Achim Wieland, Επί σκηνής: Μαρία Βάλβη, Έλενα Καλλινίκου, Άννα Luchina.

Φιλοκτήτης: Σαν μια τραγωδία της ελληνικής αριστεράς. Από το Φιλοκτήτη του Σοφοκλή. Εισήγηση του σκηνοθέτη Μηνά Τίγκιλη για την καλοκαιρινή παραγωγή της ΕΘΑΛ το 2013.

“Οι άνθρωποι υποφέρουν. Βασανίζουν ο ένας τον άλλο, πληγώνουν και πληγώνονται. Κανένα ποίημα, κανένα θεατρικό έργο δεν μπορεί να διορθώσει ένα λάθος που έγινε κάποτε και με τα χρόνια κατάντησε αθεράπευτη πληγή...» γράφει ο Seamus Heaney στο The Cure at Troy –εκδοχή του Φιλοκτήτη του Σοφοκλή– γιατί υπάρχει κι αυτός του Ευριπίδη -τα σπαράγματα, έστω... αλλά και του Ζιώγα, του Χάινερ Μύλλερ, του Ρίτσου...
Ο συγκεκριμένος Φιλοκτήτης έχει χωρίσει τους ερμηνευτές σε δύο στρατόπεδα. Στο πρώτο, η ερμηνεία αναζητείται στη πρόθεση του τραγικού ποιητή να φτάσει στα βάθη της ανθρώπινης ψυχής. Η άλλη σχολή, ομάδα, στρατόπεδο -θα χρειαστούμε το στρατόπεδο στο ανέβασμα της ΕΘΑΛ- τοποθετούν την τραγωδία στο κοινωνικό πλαίσιο εντός του οποίου έδρασε ο Σοφοκλής, αφού κάθε καλλιτέχνημα συνδέεται με την εποχή του. Ο μεταφραστής του, ποιητής Γιώργος Μπλάνας, σημειώνει στον πρόλογο της μετάφρασής του πως ο Φιλοκτήτης μπορεί να μας παρουσιάζεται σαν το πιο υπαρξιακό από τα αρχαία δράματα, αλλά είναι το πιο πολιτικό, το πιο αδυσώπητο στην κοινωνική κριτική του...
Μια από τις μεγαλύτερες απώλειες της τέχνης και μάλιστα της διαλεκτικής της εκδοχής ήταν πρόσφατα ο θάνατος του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Και επειδή... τα σημαντικότερα πράγματα έχουν ειπωθεί από ποιητές, με σημείο εκκίνησης -σαν να ξεκινάμε από την Αυλίδα με το καράβι μας της ΕΘΑΛ για την «Τροία»- την ανεπανάληπτη διαπραγμάτευσή του στο Θίασο της μεταπολεμικής ελληνικής ιστορίας, θα επιχειρήσουμε να διαβάσουμε του χρόνου το Φιλοκτήτη ως μια αναπαράσταση, όπου ένας θίασος από εξόριστους/ πολιτικούς κρατούμενους θα επιχειρήσει να ερμηνεύσει το δράμα της ήττας της Ελληνικής αριστεράς βυθιζόμενος στα τάρταρα….

Σκηνοθεσία: Μηνάς Τίγκιλης, Μετάφραση: Γιώργος Μπλάνας, Μουσική/ video: Γιώργος Κολιάς, Οδυσσέας: Ευτύχιος Πουλλαΐδης, Νεοπτόλεμος: Αχιλλέας Γραμματικόπουλος.

Στις Πύλες του Άδη: σπουδή σε μια σκηνή των Βατράχων. Από τους Βατράχους του Αριστοφάνη.

Σ’αυτή την κεντρική σκηνή των Βατράχων, που χωρίζει το έργο σε δύο μέρη σηματοδοτώντας την είσοδο στον Άδη και την έναρξη του θεατρικού αγώνα, οι βασικές θεματικές του έργου δημιουργούν ένα κομβικό σημείο και ο Διόνυσος φαίνεται να έχει φτάσει στο τέλος του ταξιδιού του. Μπροστά του είναι οι Πύλες του Άδη. Αλλά σ’αυτό το σημείο αρχίζουν καινούργιες περιπέτειες και δοκιμασίες, πριν να του επιτραπεί η είσοδος. Θα έχει τέσσερις διαφορετικές συναντήσεις με πλάσματα του Άδη, θα κάνει τρεις αλλαγές κουστουμιού, και όταν τελικά καταφέρει να περάσει το κατώφλι του Κάτω Κόσμου δε θα φοράει το κουστούμι του Ηρακλή αλλά τα ρούχα του δούλου του.
Ένα πανέξυπνο θεατρικό παιχνίδι με τη μεταμφίεση και το δόλο, αλλά και ένα μετα-θεατρικό σχόλιο που βρίσκεται στην καρδιά του έργου. Στη σκηνοθεσία των Βατράχων για το καλοκαίρι από την ομάδα μας, η ιδέα του θεάτρου μέσα στο θέατρο, η “απάτη” και η ψευδαίσθηση μέσα από θεατρικά τρικ, είναι κεντρικά στοιχεία: ένας θίασος εννιά ηθοποιών παίζουν όλους τους ρόλους και το χορό με απλές αλλαγές, γιορτάζοντας τη δύναμη του θεάτρου. Σε αυτή την παρουσίαση με τους δυο πρωταγωνιστές κάνουμε μια σπουδή πάνω στα όρια της θεατρικότητας, της μεταμφίεσης, της απάτης, του δόλου στην κωμική του έκφραση.

Σκηνοθεσία: Μαγδαλένα Ζήρα, Μετάφραση: Βάιος Λιαπής, Μουσική: Δημήτρης Ζαβρός, Ηθοποιοί: Δημήτρης Αντωνίου, Βαλεντίνος Κόκκινος.

ΒΑΚΧΕΣ. Του Ευριπίδη.

«Ο καημένος ο Πενθέας ... η ασέβειά του προς το Θεό Διόνυσο και η τιμωρία που ακολουθεί, τον έφεραν στο σημείο να κατέχει μια εξέχουσα θέση στη σφαίρα του τραγικού...»
Μια νέα δραματουργία στήνεται ως σχόλιο στο κείμενο του Ευριπίδη. Ο Διόνυσος δεν εμφανίζεται ποτέ στη σκηνή, αλλά η παρουσία του είναι έντονη καθόλη τη διάρκεια της παρουσίασης. Ο θίασος του, ο στρατός του, αποτελεί τον βασικό φορέα της αφήγησης. Μέσα από το μακρόσυρτο τραγούδισμα των στασίμων εμφανίζονται οι φιγούρες της ιστορίας και τα επεισόδια δράσης. Συγκεκριμένα, τρεις ηθοποιοί από το χορό ενσαρκώνουν όλους τους ήρωες του δράματος.
Η παράσταση ΒΑΚΧΕΣ θα ολοκληρωθεί τον Ιούλιο του 2012.

Πρόκειται για ένα θεατρικό project, μια διαδρομή προς την αναζήτηση της θεατρικής μας ταυτότητας, που ξεκίνησε ως Μετρητά, το πένθος του Πενθέα το 2009 και η οποία βασίζεται σε κείμενα της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας και στην παραστατικότητά τους. Στο 3ο μικρό φεστιβάλ αρχαίου δράματος ιδιαίτερη έμφαση δίδεται στο μουσικό μέρος, με τη συμμετοχή των μουσικών Ravi Saundankar και Jerome Desigaud, ο οποίος έχει προσκληθεί για τον σκοπό αυτό από τη Γαλλία.

Leading Project: Λούκας Βαλέβσκι/ Έλενα Αγαθοκλέους, Δραματουργία: Ράνια Ιακώβου/ Έλενα Αγαθοκλέους, Σχεδιασμός Φωτισμού: Αλέξανδρος Γιότοβιτς, Φωτιστής: Μενέλαος Παπαγιώργης, Κατασκευή: Γιώργος Μαυρογένης/ Λούκας Βαλέβσκι, Κοστούμια: Παρασκευή Γελεαράκη, Φωτογραφία: Παύλος Βρυωνίδης, Λαμβάνουν μέρος: Διομήδης Κουφτερός, Νικόλας Αρκαδίου, Λούκας Βαλέβσκι, Έλενα Αγαθοκλεους, Ravi Saundankar και Jerome Desigaud.
.

ΑΤΡΕΙΔΕΣ. Του Γιάννη Ρίτσου.

Οι «Ατρείδες» είναι μια θεατρική σύνθεση που βασίζεται σε κείμενα του Γιάννη Ρίτσου από την ποιητική του συλλογή «Τέταρτη Διάσταση» και πιο συγκεκριμένα από τον μυκηναϊκό κύκλο. Ο γνωστός μύθος της αρχαιότητας δίνει στον ποιητή την ευκαιρία να υφάνει την δική του ιστορία, πανανθρώπινη και παγκόσμια, μέσα από κείμενα μιας ιδιαίτερης ευαισθησίας. Με ήχους τραγικούς και μαζί καθημερινούς και οικείους ξανακτίζει το μύθο των Ατρειδών πλέκοντας τα νήματα του χθες μ’ αυτά του σήμερα.
Το τραγικό δίλημμα του κεντρικού ήρωα, του Ορέστη, που πηγάζει από την αναζήτηση μιας ευαίσθητης ισορροπίας ανάμεσα στην άγρια απόφαση μιας αιματοβαμμένης πράξης, αναπόφευκτης, και την κατάκτηση μιας βαθειάς γνώσης, μεταβάλλεται σε μια επώδυνη κι απεγνωσμένη πάλη. Θύμα και θύτης του ίδιου του του εαυτού, πορεύεται προς την βίαιη πράξη της μητροκτονίας, που ορθώνεται μπροστά του με το προσωπείο ενός τερατώδους παραλογισμού, μέσα από τη γνώση, κι αυτό τον κάνει να βρίσκεται στον αντίποδα του Άμλετ για τον οποίο: «Η συνείδηση μας κάνει όλους δειλούς. Η φύση δεν της έδωσε μια λειτουργία θανάτου, δεν έχει όργανο για το άγνωστο. Άστραψε η απόφαση κι αμέσως την σβήνει, την θαμπώνει η υγρασία της σκέψης».
Μια σύγχρονη ανάγνωση του μύθου των Ατρειδών όπως την καταθέτουν ο Γιάννης Ρίτσος και ο Γιάννης Ιορδανίδης.

Σκηνοθεσία/ Σύνθεση κειμένου: Γιάννης Ιορδανίδης, Σκηνικός χώρος/ Κουστoύμια/ Σχεδιασμός φωτισμών: Γιώργος Κωτσάκος, Βοηθός σκηνοθέτη/ Μουσική επιμέλεια: Κωνσταντίνος Δημητρίου, Φωτισμοί: Λούκας Βαλέβσκι, Διανομή: Ορέστης - Γιώργος Αναγιωτός, Ηλέκτρα - Νάταλι Αμμάν, Πυλάδης - Μιχάλης Αριστείδου.
Δόλος και προφητεία στον Φιλοκτήτη του Σοφοκλή.
Βάιος Λιαπής/ Λέκτορας Ανοικτό Πανεπιστήμιο Κύπρου

Στον Φιλοκτήτη του Σοφοκλή, η υπόθεση πλέκεται γύρω από τον χρησμό του Τρωαδίτη μάντη Έλενου, που φανερώνει πως για την άλωση της Τροίας απαιτείται να επιστρέψει από την εξορία ο Φιλοκτήτης με τα ανίκητα τόξα του. Θέτοντας σε εφαρμογή τον χρησμό, ο Οδυσσέας αποφασίζει να χρησιμοποιήσει δόλο, προκειμένου να εξασφαλίσει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Οι ακριβείς όροι της προφητείας δεν είναι σαφείς από την αρχή: αρχικά φαίνεται να απαιτείται μόνο το τόξο του Φιλοκτήτη για την άλωση της Τροίας, στη συνέχεια όμως αποκαλύπτεται (στο πλαίσιο, ωστόσο, μιας πλαστής διήγησης!) ότι είναι απαραίτητη η οικειοθελής παρουσία του ίδιου του Φιλοκτήτη. Η δημιουργική αυτή ασάφεια, σε συνδυασμό με τη βαθμιαία αποκάλυψη των όρων της προφητείας και με την εκδίπλωση του δόλιου σχεδίου του Οδυσσέα, προωθεί την πλοκή του έργου σε κομβικά σημεία.

Ο «δόλιος» Ευριπίδης της Μήδειας.
Α.Κ. Πετρίδης/ Ανοικτό Πανεπιστήμιο Κύπρου,/span>

Η ανακοίνωση αυτή θα δώσει μια διαφορετική διάσταση στην έννοια του «δόλου» στην αρχαία ελληνική τραγωδία. Δεν θα αναφερθεί στους μηχανισμούς με τους οποίους οι τραγικοί ήρωες παραπλανούν τους αντιπάλους τους, αλλά στην επίνοια με την οποία οι τραγικοί ποιητές (αναδι)οργανώνουν τον τραγικό τους μῦθον στη βάση μιας προϋπάρχουσας μυθικής, ποιητικής και ενίοτε θεατρικής παράδοσης. Το έργο αυτό απαιτεί ευρετική διάνοια, απαιτεί ακριβώς δόλον: οι ποιητές καλούνται να δώσουν νέα τροπή σε παραδοσιακές ιστορίες χωρίς να αλλοιώσουν το βασικό τους περίγραμμα· να διαχειριστούν, καλύτερα να χειραγωγήσουν, τον όγκο εκείνο των προσδοκιών και των προκαταλήψεων με τις οποίες εισέρχονται στο θέατρο οι θεατές. H ανακοίνωση θα επικεντρωθεί στις στρατηγικές με τις οποίες ο «δόλιος» Ευριπίδης της Μήδειας κατορθώνει να μετατρέψει την

αδίστακτη μάγισσα, τη βάρβαρη φόνισσα του μύθου σε τραγικό πρόσωπο ικανό να διεγείρει όχι μόνο τον φόβον αλλά και τον ἔλεον· να ισορροπεί επικίνδυνα μεταξύ του οικείου και του ανοίκειου, του τυπικού και του εξαιρετικού, του συμπαθούς και του αποκρουστικού, του «Εαυτού» και του «Άλλου». Ο «δόλιος» Ευριπίδης καταφέρνει να φτιάξει μια Μήδεια που σοκάρει τον θεατή όχι τόσο με τις ίδιες τις πράξεις της, όσο με το γεγονός ότι το έργο δεν παρέχει γι’ αυτές κανένα πρόχειρο, μονοσήμαντο κλειδί ερμηνείας, παρά μόνο μια αποσβολωτική σειρά αντιφάσεων.

Η ποιότητα του δόλου – «Αγαθός» και «Κακός» δόλος στις Βάκχες του Ευριπίδη.
Ράνια Ιακώβου/ Φιλόλογος – Υποψήφια Διδάκτωρ Θεατρικών Σπουδών, Ανοιχτό Πανεπιστήμιο Κύπρου

Στην τραγωδία ο δόλος έχει ουσιαστική δραματική λειτουργία, καθώς προάγει την περιπέτεια, την αιφνίδια, δηλαδή, μεταβολή της τύχης του ήρωα. Από την μετάβολή αυτή γεννιέται το τραγικό, ενώ η γνώση που οι θεατές έχουν αυτής της επικείμενης μεταβολής, την οποία ο ήρωας αγνοεί, δημιουργεί την τραγική ειρωνεία. Στα πλείστα έργα, ο δόλος τοποθετείται στο κέντρο της πλοκής και καθορίζει την έκβαση των γεγονότων. Η ποιότητα, όμως του δόλου, καθορίζεται από την πρόθεση του δόλιου, αλλά και από τις τακτικές που εφαρμόζει. Ως εκ τούτου, μπορούμε να μιλούμε για «αγαθό» και «κακό» δόλο. Ξεχωριστή κατηγορία αποτελούν τα έργα στα οποία οι θεοί κρύβονται πίσω από τις δόλιες πράξεις. Πρόκειται για μια ιδιάζουσα ομάδα έργων με προεξάρχουσα περίπτωση τις Βάκχες, οι οποίες αποτελούν και την μοναδική τραγωδία όπου το ίδιο δραματικό πρόσωπο, ο θεός Διόνυσος, μετέρχεται και τα δύο είδη δόλου. Ο δεινότατος και ταυτόχρονα ηπιότατος αυτός θεός αρχικά εξυφαίνει «αγαθό» δόλο και όταν αυτό αποδεικνύεται ανεπαρκές χρησιμοποιεί «κακό» δόλο, αφήνοντας να λάμψει, μέσα από την εκδήλωση της δεινής του πλευράς, η αμφισημία του.

Ο Δόλος στο θέατρο του 18ου και 19ου αιώνα:
τι είν’ αυτό που μας ενώνει, μας χωρίζει, μας πληγώνει;

Ελλάδα Ευαγγέλου/ Δραματουργός - Ερευνήτρια

Βγαίνοντας η Ευρώπη από τον Μεσαίωνα, ανοίγεται στο Διαφωτισμό που φέρνει μαζί του τη φιλοσόφηση των αξιών και την πνευματική αυτονομία. Μέρος της νέας αυτής επαναστατικής βιο-θεώρησης είναι και η αναβίωση του “κλασικού”, όπως εκφράζεται θεματικά (συχνά) μέσα από την Ελληνική και Ρωμαϊκή αρχαιότητα και δομικά μέσω του νεοκλασικόυ μοντέλου. Ο 19ος αιώνας επιφυλάσσει μια νέα τάση, το Ρομαντισμό, που παρασύρει στο κτίσημο ενός νέου λογοτεχνικού οικοδομήματος, γεμάτο παράθυρα στις διαστάσεις του χρόνου, παρελθόν, παρόν και μέλλον.
Η παρέμβαση μου θα παραθέσει τις τάσεις και αντιλήψεις θεατρικών συγγραφέων του 18ου και 19ου αιώνα για το Δόλο, μέσα από θεατρικά έργα λογοτεχνών του Ευρωπαϊκού χώρου (Ζαν Ρασίν, Λόρδου Βύρωνα κ.ά.), αλλά και ελληνοφώνων (Ιωάννη Καραγεωργιάδη, Ιωάννη Ζαμπέλιου κ.ά.). Τέλος φιλοδοξεί να απαντήσει το ερώτημα ποιά απ’ αυτά τα στοιχεία είναι παρόντα στην αντίληψη του Δόλου στις μέρες μας και πως πληροφορούν την ταυτότητα μας.

ΔΟΛΟΣ;  ΠΟΙΟΣ ΔΟΛΟΣ
Aπόστολος Αποστολίδης/ Prof./Director RECTUS CENTRUM – Διεθνές Κέντρο Έρευνας Θεατρικής Τέχνης & Επιστήμης

Παιχνίδι των Θεών ;
Ταξίδι εξιλέωσης ;
Διαδικασία Εκδίκησης ;
Δικαίωση ;
Ανάπτυξη του θέματος
Ανοικτός διάλογος με παρευρισκόμενους
«Τρεις φωνές». Πρακτικό σεμινάριο
Λούκας Βαλέβσκι/ μουσικός, σκηνοθέτης – Καλιτεχνικός διευθυντής του Κέντρου Παραστατικών Τεχνών ΜΙΤΟΣ

Μια εισαγωγή στα πολυφωνικά τραγούδια, μέσα από τη θεωρία και την πράξη. Κατά τη διάρκεια αυτού του σύντομου σεμιναρίου, θα ταξιδέψουμε στα παραδοσιακά ακούσματα της ευρύτερης λεκάνης της Μεσογείου και, μέσα από την κατάλληλη προετοιμασία του σώματος, θα αναζητήσουμε την φωνή μας, ώστε να μπορούμε να προσεγγίσουμε κάποια παραδοσιακά πολυφωνικά τραγούδια. Το σεμινάριο απευθύνεται σε όσους επιθυμούν να δουλέψουν και να «κατανοήσουν» την φωνή τους.

                Διεύθυνση γραφείου:

Κέντρο Παραστατικών Τεχνών ΜΙΤΟΣ

Άστιγγος 1, 3016 Λεμεσός, Κύπρος

Διεύθυνση Παλιού Ξυδάδικου:

Γενεθλίου Μιτέλλα 34,

3036 Λεμεσός, Κύπρος

      Τηλέφωνο:

(+357) 99 985232